Krisis sa Pamimihag sa Maynila: Isang Pansariling Pagsusuri

"The Manila hostage crisis occurred when a dismissed Philippine National Police officer took over a tourist bus in front of the Quirino Grandstand in Rizal Park, Manila, Philippines on August 23, 2010 (Two days after Ninoy Aquino Day). Disgruntled former senior inspector Rolando Mendoza, from the Manila Police District hijacked a tour bus carrying 25 tourists from Hong Kong in an attempt to get his job back. He said that he was summarily dismissed without the opportunity to properly defend himself, and that all he wanted was a fair hearing.

As a result of the ten-hour siege, the ensuing shootout, and a botched rescue attempt by Philippine national police watched by millions on live television news, eight of the hostages died and nine other people were injured." --- mula sa en.wikipedia.org

 Here is the chronological list of events that unfolded during the hostage crisis at the Quirino grandstand.

•10:15 a.m. –Dismissed Senior Inspector Rolando Mendoza boards tourist bus at Intramuros.
•12:15 p.m. – Mendoza released the first batch of hostages which included three Chinese children.
•3:00 p.m. – Mendoza sets deadline for demands.
•6:00 p.m. – Mendoza receives letter from the Office of the Ombudsman saying they will review his case.
•7:10 p.m. – Police arrest Mendoza’s brother, SPO4 Gregorio Mendoza. Mendoza watching the footage tells an RMN anchor over the phone that he will start firing at the tourists if his brother is arrested. This is the last time Mendoza is heard on the air.
•7:21 p.m. - First two shots followed by succeeding fire are heard from the bus. Snipers tires to immobilize the vehicle.
•7:30 p.m. - Bus driver escapes through the driver side window, going straight to the mobile command and shouting that all the hostages had been killed.
•7:37 p.m. - Members of a SWAT team start to surround the bus. They breakdown the windows and doors by using sledgehammers.
•7:40 p.m. - More gunshots. Police advance towards bus.
•7:45 p.m. - Policemen fasten a rope around the glass door to force it open.
•7:51 p.m. - Police lob tear gas inside the bus through the broken windows.
•8:04 p.m. – more shots heard but uncertain if it came from inside the bus.
•8:10 p.m. - Police pull rope but snapped.
•8:40 p.m. –More shots fired but still unclear if it came from outside or inside the bus.
•8:45 p.m.. Police begin to approach the bus. reportssay that a sniper says he has shot and killed the hostage-taker.
•Around 9:00 p.m. Police open the rear emergency exit. Police hesitate at first in entering the bus but eventually force their way in. Several hostages walk out, while others are carried on stretchers and brought to waiting ambulances.
•12:30 a.m. President Aquino gives a press conference about the hostage crisis.

" Para sa akin, ang kawalan ng hustisya ang nagdala sa kanya (Medonza) sa kawalang-pag-asa na nagresulta sa malagim na insidente kahapon." --- Jessant So, The Official Joseph Ejercito Estrada Fan Page via Facebook

 Tatlong araw na ang nakalipas ay hindi pa rin nawala sa ating isipan at hanggang ngayon ay laman ng usapan ang hostage taking na naganap sa tapat ng Quirino Grandstand noong Agosto 23, 2010. Isa lamang siya sa mga nakapagbigay ng kanyang makatwirang komento ukol sa nasabing kaganapan. Kung tutuusin, ang dami pang mga nakapagbigay ng kani-kanilang mga kuro-kuro at saloobin: paninisi, pangungutya, pangungulayaw, atbp., hindi lamang sa facebook, kundi pati na rin sa mga iba pang mga social network sites, blogspots at forum corners. At ang masakit nito, hindi lamang ang ating mga kababayan ang nakatuon dito, kundi naibaling na rin ng buong mundo ang kanilang mga mata, partikular na ang kanilang pambabatikos at paninisi sa hanay ng makapangyarihang PNP at sa pagkuwestiyon sa kakayahan ni Benigno Simeon Aquino III sa pagbibigay nito ng maingat na pagpapasya sa mga kagaya nito.

Isa lamang si ex-Capt. Mendoza sa mga naging biktima ng mabagal na pag-usad ng hustisya at kung ating susundin ang bawat taludturan ng mga pangyayari ay mapapaisip kung tayo man ang lumagay sa kalagayan niya, ano ang maaaring magawa natin lalo na at alam natin sa ating sarili na nais lamang nating mabigyan ng pantay na karapatan upang maipagtanggol ito sa mata ng batas. Lubhang nakakabahala talaga at naging kahiya-hiya ang naging wakas nito at muli na namang namantsahan ang pangalan ng ating bansa ng mga dayuhang kritiko, salamat sa ating mga nagmamagaling na kasapi ng midya at ang kanilang todo tutok sa bawat galaw ng mga pangyayari sa ngalan ng sensasyonalismo.

Isa-isang nagsisisulputan ang pagkainutil ng pamahalaan na parang isang taong maysakit na unti-unting nakikitaan ng mga sintomas at bawat patak ng oras ay lalo pang lumulubha ang kalagayan nito. Lapatan ito ng agarang lunas bago pa mahuli ang lahat. Tamang paggabay, disiplina at pagsusulong ng mga benepisyo sa kapulisan ang isa sa mga maaari kong mungkahi para sa epektibong paglilingkod-bayan. Isa pa ang  pagdaragdag ng kanilang badyet sa mga makabagong kagamitan sa pagsusuri at pag-iimbestiga sa kanilang hanay kundi para rin makatulong sa mabilis na pag-usad sa tinututukan nilang mga kaso. Sila ay ang mga alagad ng batas na siyang dapat nating igalang at sundin bagkus mayroon mang mangilan-ilang mga "iskalawag" o "kotong cop", ay ipaubaya lamang natin ito sa tamang awtoridad ang pag-iimbestiga. Gayundin naman sa sistema ng hustisya, na mayroon ding mga "nagpapasabit" at "nagpapadikta," na kung mas palalawigin nila ang tamang pagpapasya ukol sa mga tunay na nagkasala na mga opisyal at hindi magpapaimpluwensya sa pagkasilaw sa salapi o kapangyarihan.

Isa na namang hamon ito sa liderato ng kasalukuyang pamahalaan. Ano ang maaari nitong magawa para maibsan ang lumalalang kalagayan ng ating bansa? Nagkakaroon ito ng domino effect sa mga nasasangkot na ahensya ng pamahalaan at siyempre ang nasa dulo nito ay babagsak tungo sa pinakaulo nito, ang Pangulo ng Pilipinas. May iiwan akong katanungan at itanong ninyo rin sa inyong mga sarili kung ito ba ay akma sa sitwasyon o hindi. Sa kabila ng krisis ng pamimihag sa Maynila at sa mga kagaya nito, bilang mamamayan ng bansang ito, ano ba ang mas dapat nating isipin, ang ating kahihiyan sa mga mapagmasid na mga dayuhan na walang inatupad kundi ang maliitin at tuligsain ang bawat galaw natin o ang bumangon bilang isang bansa at maging malaya sa pagkakagapos mula sa ating kaisipang kolonyal at makibahagi sa pagsulong ng ating pambansang pagkakakilanlan. May oras pa ba o huli na ba ang lahat? Makita't malaman...